’n Week later sit Lana op haar sielkundige se bank.  In die dae en weke nadat sy vir WJ gesien het, het sy maklik en gereeld gehuil.  Elke keer as sy aan hom dink of terugdink aan die koffie, was daar trane daarmee gepaard.  Dit was nie slegte trane nie, vreemd genoeg was daar 'n onderliggende rustigheid saam met die trane.  Hierdie was trane van onthou, onthou wat hulle saam gehad het, hoe baie hy vir haar beteken.  Hierdie was trane van comfort, trane waarin sy wou opkrul en aan vashou.  Lana is iemand wat gewoonlik haar ‘negatiewe’ emosies onderdruk of so gou moontlik daarvan ontslae probeer raak, maar hierdie pyn/verlange/gevoel was iets waaraan sy wou vasklou.  Al was sy en WJ vir die laaste jaar steeds in gesprek, was dit ’n platoniese vriendskap (’n pen-pêl) en gedurende hierdie tyd - en haar eerste jaar in die Kaap - het sy nie haarself toegelaat om aan die verlede te dink of enigsins iets te voel vir hom nie.  Dalk het hierdie onderdrukking haar hart gesluit, want al was sy die laaste jaar in ’n kort verhouding en op klomp dates, het niemand haar regtig laat voel nie.  Om weer te voel is kosbaar en sy wou so lank as moontlik onthou.  Hierdie trane was vir haar ’n teken van ’n hart wat nog lewe, ’n hart wat nog kan droom.

Lana vertel haar sielkundige van haar besoek aan Gauteng, die koffie saam WJ en die daaropvolgende emosies wat sy steeds huidiglik ervaar.  Hy sê, “ek kan hoor hierdie is vir jou baie belangrik, beteken baie vir jou.”  Sy antwoord met ’n stem wat breek, “ja, ek is lief vir hom”.  Dit voel vreemd om vir die eerste keer die woord liefde te gebruik in die konteks van WJ.  Hy knik sy kop, vir ’n ruk sit hulle in stilte.  Sy wil hom vra, wat sy moet doen hiermee, met hierdie liefde.  Moet sy ’n boodskap, ’n brief, iets stuur of sê?  Maar 'n ander deel in haar weet, nou is nie die tyd nie, om iets te sê, gaan nie 'n verkil maak nie.  Vir nou is haar lewe in die Kaap.  Vir nou is sy lewe in Pretoria.  Lana het lank genoeg dinge probeer forseer, probeer verander, probeer beheer.  Hulle sluit die week se sessie af.

In die week wat volg, let sy op dat daar 'n rustigheid in haar is na haar besoek aan Gauteng.  Asof sy nooit regtig ontspan of rustig geraak het in die laaste jaar nie; asof daar 'n konstante onderliggende angs in haar was.  Dalk was Gauteng, die perspektief wat sy nodig gehad het, dalk was die koffie saam WJ die closure wat sy nodig gehad het.  Die rustigheid herinner haar aan 'n meer gegronde weergawe van haarself, die weergawe van haarself wat sy voor WJ ontdek en gebou het.  Die speelse, dromerige, kreatiewe jong vrou wat glo in die mooi in die lewe, wat in die oggend wakker word en uitsien na die dag.  ’n Self wat soos die ware sy voel, maar vinnig stil gemaak word of verdwyn in die geroesemoes en geraas van ‘moets’, ‘moenies’ en verpligtinge van die dag tot dag.

WJ was die ruimte waar sy hierdie self kon wees, die persoon saam wie sy die klein dingetjies in die lewe kon waardeer en droom oor liefde en verhoudings en ’n kleurvolle toekoms.  Ongelukkig word die rustigheid gou weer verplaas deur angs, soos sy meer en meer dae in die Kaap spandeer.

Die Sondagoggend is Lana in die kombuis besig met kos voor te berei vir die week en skielik besef sy, haar trane droog op en so ook die warm en cozy gevoel wat saam hul gekom het.  Dit maak haar angstig dat sy hierdie warmte wat hy weer in haar wakker gemaak het gaan verloor, dat sy haarself weer gaan verloor.  Angstig dat sy haar liefde vir WJ gaan vergeet, gaan vergeet om te droom en hoop vir die liefde en lewe waarna sy smag.  Nou dat sy weer 'n smakie daarvan gekry het is sy vasberade om dit nie weer te verloor nie.

Met hierdie (waarskynlik dom) vasberadenheid, gaan krap Lana daardie middag haar Reënwolf digbundel - Sterreval - uit.  Mens kan sien dié bundel het al geleef, getoer - ’n gekraakte ruggraat, blaaie gefrommel deur seewater, potlood aantekeninge en haar eie pogings van gedigte op die kantlyne van Danie se poêtiese woorde.  Sy verwonder haar daaraan, hoe ’n klein boekie van 100 bladsye, kan kom met soveel stories, soveel herinneringe.  Sy maak die bundel oop op die eerste bladsy - ’n handgeskrewe boodskap van Danie homself. “Lana, mag jy aanhou droom in Afrikaans”, sy giggel, ’n pragtige boodskap en reminder ál het sy dit aan haarself gerig.  Vroeg na sy vir WJ ontmoet het, wou sy graag haarself bederf met ’n Reënwolf bundel.  Sy bestel toe vir haar een en sien by checkout, die vervoerkostes is konstant ongeag van die hoeveelheid wat jy bestel.  Dan maak dit mos sin om meer as net een klein boekie te bestel, dink sy, WJ is ook ’n aanhanger van Afrikaanse poësie, dalk moet ek vir hom ook een bestel - dit is immers hoekom hulle so lekker connect, daai wedersydse waardering vir die taal, musiek en die eenvoudige mooi lirieke van Spoegwolf.

Die bundels het gekom ’n ‘persoonlike, geskrewe boodskap van Danie’ opsie.  WJ se boodskap was maklik “WJ, die wêreld kort meer mense soos jy.”  Haar eie het sy oordink en het inauthentic gevoel om vir haarself ’n boodkap te stuur - sy channel toe haar inner wolf en, nou in retrospect kom toe ’n boodskap, dalk van haar toekomstige self, “Lana, mag jy altyd onthou om te droom in Afrikaans”.  Daardie naweek met 'n maag vol vlinders, 'n bottel wyn en die digbundel, gaan kuier sy die aand by WJ.  Hy het natuurlik die bundel vreeslik waardeer, maar die herinnering wat haar nou laat blaai na bladsy 19 toe is die gedig wat hy daardie aand vir haar uit die bundel gelees het.  Toe hulle die aand in die bed lê, vra sy, "gaan jy vir my 'n gedig lees?”. “Ek sal seker moet” terg hy terug.

WJ neem sy bundel, wat hy saamgebring het kamer toe om op sy bedkassie te kom bly, flip deur die blaaie en maak die bundel lukraak oop op ’n gedig met die naam ‘droomnodig’.  Met sy stem, gemaklik en diep, lees hy dit vir haar: